top of page

"Heart of Darkness"

What if an exhibition was inspired by literature? This is the challenge that Gallery 3Portes has set itself, giving the title of its next project to one of Joseph Conrad’s greatest literary works, “Heart of Darkness”.

Τί θα γινόταν αν μια έκθεση διαπνεόταν από τη λογοτεχνία; Αυτή είναι η πρόκληση την οποία έθεσε στον εαυτό της η Gallery 3Portes, δίνοντας για όνομα του επόμενου έργου της τον τίτλο ενός από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά έργα του Joseph Conrad, “Η Καρδιά του Σκότους”. 

Aliki Pappa.jpg
Aliki Pappa.jpg
Nikos Sepetzoglou.jpg

"The year 2024 is Joseph Conrad's death centennial year" 

"Το έτος 2024 είναι η εκατονταετηρίδα θανάτου του Τζόζεφ Κόνραντ"

On this occasion and in the name of Conrad’s Darkness, Gallery 3Portes invited the contemporary artists Aliki Pappa and Nikos Sepetzoglou to present, for the first time together, a selection of works, to establish a metaphorical principle between the literary spirit and the visual their sensitivities. This scenographic interpretation of Conrad’s work within the gallery creates a sensitive space concerning the dark and disturbing aesthetic that is so characteristic and recognizable.
Reflecting on a contemporary art exhibition based on a reading, the gallery invites the public to discover how literature can influence an artistic work by acting as a matrix.
“And what a womb is that! Because it is not the first time that “Heart of Darkness” has been adapted: the most famous is Coppola’s film “Apocalypse Now” in 1979. Conrad’s quintessentially modern story, written in 1902, is still open to interpretation. A violent critique of colonialism, a demonstration of man’s alienating desire to dominate at all costs, and an analysis of his complex relationship with the untamed forces of nature, this literary work is an inexhaustible inspiration for the present and the future, even for the visual arts. Thus, when darkness is more fertile than light, an initiatory journey begins, whose dark path illuminates more than it conceals. A leap into the unknown with a dense emotional climate, characterized by the transition between intense black and chiaroscuro, where this pair of visual artists try their hand at this unimaginable strangeness.
Between Alikis Pappa’s anthropomorphic designs and the structuring power of black in Nikos Sepetzoglou’s objects, black is no longer the color of loss and mourning, but becomes a harbinger and revelatory factor. Through a selection of important works, this exhibition invites us to read, look, and feel the hypnotic darkness. On the edge of the fantastic, an initiatory journey in the heart of a land that no longer seems earthly, “Heart of Darkness” stops us at the zero point of history, where the complex construction of our essence begins. Formless matter in an undefined and undefined out of place, this darkness becomes the center of the universe, where the taste of the eternal is still felt. That’s when the impenetrable meets its demons,” writes Sophie Fardella, who is curating the exhibition with Tasos Kaliakatsos.

Με την ευκαιρία αυτή και στο όνομα του Σκότους του Conrad, η Gallery 3Portes προσκάλεσε τους σύγχρονους καλλιτέχνες Αλίκη Παππά και Νίκο Σεπετζόγλου να παρουσιάσουν για πρώτη φορά μαζί, μια επιλογή έργων, με σκοπό να καθιερώσουν μια μεταφορική αρχή μεταξύ του λογοτεχνικού πνεύματος και της εικαστικής τους ευαισθησίας. Αυτή η σκηνογραφική ερμηνεία του έργου του Conrad εντός της γκαλερί, δημιουργεί έναν ευαίσθητο χώρο σε σχέση με τη σκοτεινή αισθητική που είναι τόσο χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη και προκαλεί ανησυχία. Αναλογιζόμενοι μια έκθεση σύγχρονης τέχνης βασισμένη σε ένα ανάγνωσμα, η γκαλερί σας προσκαλεί να ανακαλύψετε πώς η λογοτεχνία μπορεί να επηρεάσει ένα καλλιτεχνικό έργο λειτουργώντας ως μήτρα. Και τι μήτρα είναι αυτή! Διότι δεν είναι η πρώτη φορά που το “Heart of Darkness” γίνεται αντικείμενο διασκευής: η πιο γνωστή είναι η ταινία “Apocalypse Now” του Coppola το 1979. Η κατεξοχήν σύγχρονη ιστορία του Conrad, γραμμένη το 1902, είναι ακόμη ανοιχτή σε ερμηνείες. Βίαιη κριτική της αποικιοκρατίας, επίδειξη της αλλοτριωτικής επιθυμίας του ανθρώπου να κυριαρχήσει με κάθε κόστος και ανάλυση της πολύπλοκης σχέσης του με τις αδάμαστες δυνάμεις της φύσης, το λογοτεχνικό αυτό έργο αποτελεί ανεξάντλητη έμπνευση για το παρόν και το μέλλον, ακόμη και για τις εικαστικές τέχνες. Έτσι, όταν το σκοτάδι είναι πιο γόνιμο από το φως, αρχίζει ένα μυητικό ταξίδι, του οποίου η σκοτεινή διαδρομή φωτίζει περισσότερα απ' όσα κρύβει. Ένα άλμα στο άγνωστο σε πυκνό συναισθηματικό κλίμα, που χαρακτηρίζεται από το πηγαινέλα μεταξύ του έντονου μαύρου και του chiaroscuro. Το ζευγάρι των εικαστικών δοκιμάζει τις δυνάμεις του μέσα σε αυτή την ασύλληπτη παραδοξότητα.

Η νύχτα πέφτει γρήγορα στα ασπρόμαυρα έργα της Αλίκης Παππά. Συναντάμε παράξενες σκηνές, ανησυχητικές φιγούρες και υβριδικά πλάσματα, ακολουθώντας μια φαντασία που βρίσκεται στα μισά του δρόμου μεταξύ φαντασίας και υπερρεαλισμού. Σε έναν χρόνο που εκτείνεται στο άπειρο, μας καλεί να εισέλθουμε στα έγκατα ενός μέσου: το σχέδιο γίνεται ο χώρος των μεταμορφώσεων. Αυτές οι σειρές εικόνων, άλλοτε δουλεμένες σε γραφική μορφή και άλλοτε σε κάρβουνο, δανεισμένες από ξεχασμένες περιοχές και εποχές συγχωνεύονται και στη συνέχεια συμπλέκονται σε ένα δίκτυο κάρβουνου, στο χρώμα του εξωπραγματικού και της απειλούμενης μνήμης. Τα εύθραυστα οστέινα αντικείμενα του Νίκου ανταποκρίνονται στη συνέχεια το ένα στο άλλο, απλώνονται στον εκθεσιακό χώρο σαν ένα στρατόπεδο το οποίο στήνεται και διαλύεται για να εισβάλει σε έναν συγκεκριμένο τόπο. Υπάρχει μια αυτοσχέδια σχεδία και ένα μπουκάλι στη θάλασσα. Αυτή η τεράστια αλλά εύθραυστη στολή κατάδυσης μας προειδοποιεί ότι αυτό το ταξίδι δεν είναι χωρίς δυσκολίες- μας στοιχειώνει και μας συναρπάζει ταυτόχρονα. Στον τοίχο κρέμονται ξεκοιλιασμένοι κουβάδες έντονης μαυρίλας. Περιέχουν το κενό και το όλον που προσφέρει αυτή η κατάδυση. Μια συσσώρευση στρωμάτων και υποτιθέμενων εμποδίων, τα έργα παράγουν χώρους όπου κυκλοφορούν μαζί η μηχανική σκέψη και η ομορφιά του ημιτελούς. Μεταξύ των ανθρωπόμορφων σχεδίων της Αλίκης και της δομικής δύναμης του μαύρου στα αντικείμενα του Νίκου, το μαύρο δεν είναι πλέον το χρώμα της απώλειας και του πένθους, αλλά γίνεται προάγγελος και αποκαλυπτικός παράγοντας. Μέσα από μια επιλογή σημαντικών έργων, η έκθεση αυτή μας καλεί να διαβάσουμε, να κοιτάξουμε και να νιώσουμε το υπνωτικό σκοτάδι. Ένα μυητικό ταξίδι, στα όρια του φανταστικού, στην καρδιά μιας γης που δεν φαίνεται πλέον γήινη, το "Heart of Darkness", μας σταματά στο σημείο μηδέν της ιστορίας, όπου αρχίζει η πολύπλοκη κατασκευή της ουσίας μας. Άμορφη ύλη σε ένα απροσδιόριστο και ακαθόριστο εκτός τόπου, αυτό το σκοτάδι γίνεται από μόνο του το κέντρο του σύμπαντος, όπου η γεύση του αιώνιου είναι ακόμα αισθητή. Τότε είναι που το αδιαπέραστο συναντά τους δικούς του δαίμονες.

bottom of page